Shin Megami Tensei III pierwszy raz ukazał się na PlayStaton 2. Jest to ostatnia odsłona serii, w którą mogliśmy zagrać na stacjonarnej konsoli podłączanej do TV. Kolejne części ukazały się na Nintendo DS, a dawno temu zapowiedzianą piątą instancję zobaczymy na Nintendo Switch.
Choć Persona, jako seria wywodzi się z SMT, to mam wrażenie, że na zachodzie przyskoczyła już popularność swojego rodzica. Nie ma co się dziwić skoro MegaTen (skrót od Megami Tensei) ukrył się przed graczami na tak długo. Czy Remaster niedawno wydany przez Atlusa ma szansę przypomnieć o serii i wzbudzić wśród graczy większe zainteresowanie zapowiedzianą piątą częścią?
Zacznijmy od wybuchu…
Mistrz kinematografii, Alfred Hitchcock powiedział kiedyś „Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć”. Tej zasady trzymali się chyba twórcy MegaTen III, bo po krótkim przedstawieniu kilkoro bohaterów zostajemy świadkami… końca świata.
Nasz bohater, któremu sami nadamy imię nie bardzo miał wpływ na los, który go spotkał. Razem z doświadczeniem ogromnego wybuchu w Tokio zmienił się w pół demona, a co za tym idzie – nabrał nowych sił. Nieodłączną jego częścią zostaje jest teraz Magatama – pasożyty, które kształtują naszą postawę w walce. W trakcie gry znajdziemy ich wiele i warto rozwijać je wszystkie. Każda zawiera inne bazowe statystyki oraz wachlarz umiejętności magicznych i odporności. Świadomość swoich słanych stron i dogłębne poznanie wroga to klucz do sukcesu w Shin Megami Tensei IIII Nocturne.
Nasze poczynania w grze będą mieć wpływ na zakończenie, które zobaczymy. Fabułę można doprowadzić do końca aż na 6 różnych sposobów. Od naszej ciekawości, uporu i podejmowanych decyzji zależy los nowego świata, który ma się narodzić na zgliszczach, które zwiedzamy. Od razu możecie pomyśleć, że jest to mocno przegadana i naszpicowana dialogami gra fabularna. Tak się jednak składa, że choć historia jest największa perełką tytułu, ale nie jestesmy nią też bombardowani.
MegaTen III to przede wsystkim dungeon crawler – szereg dopracowanych i w każdym detalu zaprojektowanych labiryntów, w których czyhają na nas przeciwnicy. Świat zastany odkrywamy poprzez interakcje z duszami błąkającymi się po tych lokacjach, gadatliwymi demonami, a czasem tylko – innymi bohaterami, którzy przeżyli początkowe wydarzenia. Dostajemy strzępki informacji i dużo pytań, z którymi musimy sobie sami poradzić, niczym z analizą traumy po sesji terapeutycznej. Fakt, że nic w grze nie jest nam podane na tacy sprawia, że na tle innych japońskich RPG wydaje się być niezwykle świeża i intrygująca.
Soulsy tu, soulsy tam…
Jeśli szukaliście już pierwszych informacji o Shin Megami Tensei III, to pewnie wiecie, że gra jest uznawana za niezwykle trudną. Nawet na pokazie prasowym usłyszeliśmy, że granie w nią na najniższym poziomie trudności nie jest wcale ujmą. W swoim wpisie o pierwszych wrażeniach z gry pokusiłam się o porównanie do Dark Souls. Chciałabym z tego miejsca wytłumaczyć się z tego, bo omylnie mogło to zabrzmieć, jakby każda gra wymagająca wysiłku zasługiwała na to miano.
To co dla mnie definiuje Souls-like to mechanika, w której system gry nagradza nas za zrozumienie i opanowanie zasad i karze za ich nie przestrzeganie. To system, który nagradza cierpliwość i skupienie, a gani cwaniactwo i pośpiech.
Uważam, że jRPG, najprościej to uogólniając, należą do gatunku gier raczej nie sprawiających problemów graczowi. Wiele produkcji, które są popularne na zachodzie pozwalają na grind – mechaniczne wręcz bieganie w kółko powtarzając proste czynności, aby podwyższyć poziom postaci. Poświęcając odpowiednio dużo czasy większości japońskim rpgom możemy dotrzeć do ostatniego bossa nie wgryzając się w bardziej skomplikowane mechaniki. Wystarczy, że przewyższymy poziomem postaci naszego wroga i już powinniśmy mieć odpowiednie statystyki. Jeśli tego samego spodziewacie się po SMT III, to muszę was zmartwić. Tutaj, zamiast farmienia expa i grindu lepiej będzie po prostu ruszyć głową i zapoznać się z możliwym arsenałem ataków.
System walki polega na mechaniźmie zwanym press-turn. Zakłada on, że każdy dobrze wymierzony atak (krytyczny lub w słabość przeciwnika) jest nagradzany dodatkowym ruchem w turze. Żeby nie było, nasi przeciwnicy też mogą nas dzięki temu szybko powalić. Wystarczy, że demon z którym walczymy rozpozna słabości zespołu i może atakować wręcz w nieskończoność. Nie da nam to nawet pola na leczenie, czy kontrę. Możecie pomachać na pożegnanie wciskaniu tylko jednego przycisku, żeby szybciej przejść nagła potyczkę i oddać się ekploracji terenu – nigdy nie wiecie, na co stać przeciwnika i nie radzę żadnego z nich lekceważyć.
Aby być jak najlepiej przygotowanym trzeba rozbudować swoją drużynę – możemy mieć po swojej stronie kilka demów, o ile ich wcześniej zrekrutujemy. Nie łapiemy ich, jak pokemony, choć w pewnym sensie trochę to przypomina. Tutaj jednak nie trzeba tylko pokazać swojej wyższości w walce – liczy się też umiejętność negocjacji. Niektóre demony będą chciały od nas przedmiotów, inne będą zadawać pytania. Finalnie możemy zbankrutować i nie przyłączyć nowego kompana do siebie, albo niewiele się starać i pozyskać wiernego wojownika.
Dodatkowo po kilku pierwszych godzinach rozgrywki odblokowujemy możliwość fuzji demonów. Dzięki połączeniu posiadanych osobników w pary tworzymy nową kreaturę. Jeśli okaże się, że interesuje nas kilka możliwych opcji fuzji zawsze możemy wrócić do miejsca, gdzie dane demony występują i przyłączyć ich więcej. Ten system na dobre zagościł też w serii Persona więc obeznani z takimi grami jak Persona 5 Royale, czy Persona 4 Golden odnajdą się tutaj od razu.
Gra składa się z szeregu mikro wyborów, które wydają się błahe, ale mają spore znaczenie dla poprowadzenia całej rozgrywki.
W Dark Souls i temu podobne RPG akcji nie potrafię grać, nie umiem utrzymać nerwów na wodzy. Śmiem jednak dalej twierdzić, że SMT III reprezentuje w swoim systemie podobny styl kar i nagród. również wymagając od gracza ciągłego skupienia i nauki. Ponieważ zostało mi to teraz podane w bardzo przystępnej dla mnie formie turowych potyczek, bo z wielką radością przyszło mi sięgnąć po ten tytuł.
Wspomniana wcześniej Magatama również idealnie wpasowuje sie w ten koncept. Dzięki umiejętnemu dobieraniu jej niczym zbroi z odpowiednim zestawem statystyk i odporności możemy w prosty sposób zabrać bossowi możliwość wykorzystania naszej słabości, albo wystawić się na ciosy.
Remaster Nieidealny
Wspomniałam wcześniej, że omawiana gra pierwszy raz ukazała się jeszcze na PlayStation 2. Zremasterowanie takiego tytułu zapewne nie było łatwe. Nie mniej jednak w moim odczuciu wiele elementów mogło zostać bardziej dopracowane.
Zacznijmy od oprawy wizualnej. Nasza postać dostała nowe tekstury, jednak otoczenie w jakim się porusza wygląda często bardzo źle. Napisów na plakatach, czy tablicach informacyjnych nie da się odczytać, dodatkowo straszą pikselami, gdzie można je było wystylizować na zerwane/zamazane – jakąś inną zmniejszającą czytelność formę.
Scenki przerywnikowe zostały jedyne podbite to wyższej rozdzielczości, pozostawiono układ kadru, jak było w oryginale. Tak, na ogromnych telewizorach 4K oglądamy animacje w układzie 4:3 z podbitego 480p z ogromnymi pasami po bokach. Szkoda, że nie udało się tego lepiej zrobić, nie ma ich przecież nie wiadomo jak wiele.
Kolejnym lekim minusem jest jakość muzyki. Aby zmieścić wszystko na DVD do PS2 należało ją odpowiednio skompresować. Fani mogli zapoznać się z pełną orkiestrową wersją na wydanej później osobnej ścieżce dźwiękowej do gry. Remaster posiada te same skompresowane kawałki.
Zmianami na plus na pewno są opcje wspomagające rozgrywkę. Dostaliśmy nowy poziom trudności Merciful, który można pobrać w ramach darmowego DLC oraz szybki zapis stanu rozgrywki w dowolnym momencie. Dzięki temu bez obaw możemy przerwać grę i wrócić do niej kiedyś, albo dać jej szansę nawet jeśli jej reputacja nas odstrasza. Co ciekawe poziom trudności można zmienić w każdym momencie, dlatego bez strachu możecie próbować swoich sił w tym tytule.
Dodatkowo należy pochwalić ułatwienie, które pokazuje jakie umiejętności może odziedziczyć nowy demon po fuzji dwóch już złapanych osobników. Dzięki temu zamiast hazardu możemy dobierać przemyślane pary i tworzyć monstra idealne do naszych potrzeb.
Shin Megam Tensei III Nocturne HD Remaster jest grą nader potrzebna dla fanów japońskich RPG na zachodzie. Dzięki wymagającej rozgrywce, która przynosi ogrom satysfakcji fani gatunku powinni bez trudu móc wsiąknąć na wiele godzin. Dla każdego laika, który zobaczy okładkę w sklepie gra może wydać się dziwna, zbyt brzydka i minimalistyczna, ale mam nadzieję, że ostatecznie go do siebie przekona. Ponieważ w polskim sklepie PlayStation SMT III nie jest dostępna, jako klasyk z PlayStation 2 to nowa wersja jest jedyną szansa na zapoznanie się z tą historią. Uważam, że warto poświęcić czas, żeby wgryźć się w Shin Megami Tensei III HD Nocturne i liczę, że i wy dacie mu szansę.
Grę do recenzji dostarczył polski wydawca – Cenega S. A.
Dodaj komentarz